สติฟั่นเฟือน adj คือ

• คำอุทานแสดงความไม่เห็นด้วย ความหมดหวังหรืออื่น ๆ adj
  จิตไม่ปกติ
  บ้า
  ประหลาด
  มีสติฟั่นเฟือน
  วิตถาร
  สติฟั่นเฟือน

• สต     สะตะ- น. ร้อย (๑๐๐). ( ป. ; ส. ศต).
• สติ     สะติ น. ความรู้สึก, ความรู้สึกตัว, เช่น ได้สติ ฟื้นคืนสติ สิ้นสติ, ความรู้สึกผิดชอบ เช่น มีสติ ไร้สติ, ความระลึกได้ เช่น ตั้งสติ กำหนดสติ. ( ป.
• สติฟั่นเฟือน     ว. คุ้มดีคุ้มร้าย.
• ติ     ก. ชี้ข้อบกพร่อง.
• ฟั่น     ๑ ก. คลึงสิ่งเป็นเส้นหลายเส้นให้เข้าเกลียวกัน เช่น ฟั่นด้าย, นำป่านหรือปอเป็นต้นมาตีเกลียวให้เป็นเชือก เรียกว่า ฟั่นเชือก,
• ฟั่นเฟือน     ว. หลงใหล, เคลิบเคลิ้ม, เผลอสติ, คุ้มดีคุ้มร้าย, เช่น มีสติฟั่นเฟือน จิตใจฟั่นเฟือน.
• เฟือ     ก. เหลือมาก, มักใช้ประกอบกับคำ เหลือ เป็น เหลือเฟือ.
• เฟือน     ว. หลง ๆ ลืม ๆ, เลือน.
• อน     อะนะ- เป็นคำปฏิเสธ แปลว่า ไม่, ไม่ใช่, ใช้ประกอบหน้าศัพท์บาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้นด้วยสระ เช่น อาทร = เอื้อเฟื้อ, อนาทร = ไม่เอื้อเฟื้อ. ( ดู อ ๒
• adj     ผู้ที่อ่อนแอ ผู้มีจิตใจอ่อนแอ ผู้มีสุขภาพอ่อนแอ
• คนสติฟั่นเฟือน    นกดุเหว่า เสียงร้องของนกดุเหว่า
• มีสติฟั่นเฟือน    คำอุทานแสดงความไม่เห็นด้วย ความหมดหวังหรืออื่น ๆ adj จิตไม่ปกติ บ้า ประหลาด วิตถาร สติฟั่นเฟือน สติฟั่นเฟือน adj
• ทำให้สติฟั่นเฟือน    ทำให้บ้า ทำให้ไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย
• อาการสติฟั่นเฟือน    การหมดกำลังใจ
• ฟันเฟือง    น. ล้อหรือวงจักรที่มีซี่โดยรอบ.